Timetabling problems are specific types of scheduling problems that deal with assigning certain events to the timeslots. This assigning is subject to certain hard constraints that should be achieved to get a feasible timetable and soft constraints that must meet as many as possible during forming a feasible schedule. This paper introduces an adaptive tabu search. Eleven benchmark datasets of the year 2002 are applied to show the effectiveness of the introduced algorithm. These datasets consist of 5-small, 5-medium, and 1-large (...) dataset. As compared to other methods from previous works, the proposed algorithm produces excellent timetables, in comparison with the algorithms as well as the current results, the mathematical results showed the high effectiveness of the suggested algorithm. It has a minor deficit on the medium or the small problem adaptive Tabu, and the tabu search relies on the tabu list and penalty cost when the change in the penalty cost is checked; if it is still unchanged for the period of iterations (1,000 iterations), the tabu list reduces automatically by (−2); furthermore, the tabu list remains constant. (shrink)

Contributed reserach papers on theory of knowledge in Indian philosophy, presented at seminar organized by Rashtriya Sanskrit Sansthan, Srisadasiva Campus, Orissa.

Islamic education; Islamic ethics; security education; culture conflict; influences; families; Saudi Arabia; intellectual life; 20th century.

Al-Radd al-jamīl, A Fitting Refutation of the Divinity of Jesus Attributed to Abū Ḥāmid al-Ghazālī. Edited by Mark Beaumont and Maha El Kaisy-Friemuth. History of Christian-Muslim Rela- tions, vol. 28. Leiden: Brill, 2016. Pp. vii + 207. $125, €104.

In 'Een handvol filosofen' staan de filosofen centraal die sinds de oprichting van de Vrije Universiteit in 1880 aan deze instelling verbonden zijn geweest. Het gaat hierbij niet alleen om de inhoud van hun werk, maar ook om de personen zelf. Er waren filosofiedocenten die zich met de universiteit identificeerden en zich volledig konden ontplooien. Er waren er echter ook voor wie dit niet gold, die geïsoleerd of in gewetensnood raakten. Veel filosofiestudenten waren actief betrokken bij wat er in hun (...) faculteit gebeurde. Zij namen initiatieven, protesteerden soms tegen de gang van zaken en kozen partij in conflictsituaties. Sinds het eind van de jaren zestig van de twintigste eeuw verloor de Vrije Universiteit geleidelijk haar christelijk karakter. Tegenwoordig werken alle stafleden vanuit hun eigen motivatie mee aan een hoofdzakelijk seculier geworden universiteit, die ruimte biedt voor religieuze en levensbeschouwelijke diversiteit. (shrink)

Introduction: Platonic dramatology -- The political and philosophical problems. Using pre-Socratic philosophy to support political reform: the Athenian stranger ; Plato's Parmenides: Parmenides' critique of Socrates and Plato's critique of Parmenides ; Becoming Socrates ; Socrates interrogates his contemporaries about the noble and good -- Paradigms of philosophy. Socrates' positive teaching ; Timaeus-Critias: completing or challenging Socratic political philosophy? ; Socratic practice -- The trial and death of Socrates. The limits of human intelligence ; The Eleatic challenge ; The trial (...) and death of Socrates -- Conclusion: Why Plato made Socrates his hero. (shrink)

"Using hundreds of examples from newsrooms large and small, author Ron F. Smith challenges readers to determine how they would face moral dilemmas on the job. Chapters evaluate the search for principles, accountability, truth and objectivity, errors and corrections, diversity, "faking" the news, reporters and their sources, privacy, the government watch, deception, compassion, the business of news, journalists and their communities, and financial concerns. New to this edition: a chapter on improving coverage of minorities, expanded discussion of broadcast journalism and (...) reporting on the Internet, and stories from recent front pages and TV news programs."--BOOK JACKET.Title Summary field provided by Blackwell North America, Inc. All Rights Reserved. (shrink)

In this philosophically sophisticated and historically significant work, John H. Zammito reconstructs Kant's composition of The Critique of Judgment and reveals that it underwent three major transformations before publication. He shows that Kant not only made his "cognitive" turn, expanding the project from a "Critique of Taste" to a Critique of Judgment but he also made an "ethical" turn. This "ethical" turn was provoked by controversies in German philosophical and religious culture, in particular the writings of Johann Herder and the (...) Sturm und Drang movement in art and science, as well as the related pantheism controversy. Such topicality made the Third Critique pivotal in creating a "Kantian" movement in the 1790s, leading directly to German Idealism and Romanticism. The austerity and grandeur of Kant's philosophical writings sometimes make it hard to recognize them as the products of a historical individual situated in the particular constellation of his time and society. Here Kant emerges as a concrete historical figure struggling to preserve the achievements of cosmopolitan Aufkl-rung against challenges in natural science, religion, and politics in the late 1780s. More specifically Zammito suggests that Kant's Third Critique was animated throughout by a fierce personal rivalry with Herder and by a strong commitment to traditional Christian ideas of God and human moral freedom. "A work of extraordinary erudition. Zammito's study is both comprehensive and novel, connecting Kant's work with the aesthetic and religious controversies of the late eighteenth century. He seems to have read everything. I know of no comparable historical study of Kant's Third Critique."-Arnulf Zweig, translator and editor of Kant's ;IPhilosophical Correspondence, 1759-1799;X "An intricate, subtle, and exciting explanation of how Kant's thinking developed and adjusted to new challenges over the decade from the first edition of the Critique of Pure Reason to the appearance of the Critique of Judgment. "--John W. Burbidge, Review of Metaphysics "There has been for a long time a serious gap in English commentary on Kant's Critique of Judgment Zammito's book finally fills it. All students and scholars of Kant will want to consult it."--Frederick Beiser, Times Literary Supplement. (shrink)

Awareness of, and respect for differences of gender, race, religion, language, and culture have liberated many oppressed groups from the hegemony of white, Western males. However, respect for previously denigrated collective identities should not be allowed to confine individuals to identities constructed around one main component used for political mobilisation, or to identities that depend on a priority of properties that are not optional, like race, gender, and language. In this article I want to sketch an approach for accommodating different (...) kinds of identity within a multicultural constitutional democracy. From a vantage point provided by a definition and explanation of personal identity, I want to show how people define, construct and change their personal identities to make themselves into unique individuals. Next I show how democratic political institutions and the personal identities of individuals reciprocally influence one another. In the final section I sketch ways in which diverse personal identities ought to be accommodated in multicultural constitutional democracies. The conclusion is that a society which gives its members the liberty, space, and opportunity to freely construct their own identities might avoid the formation of closed groups committed exclusively to their own sectional interests. (shrink)

A promise to do some action seems to create a binding obligation to do that action. And yet, paradoxically, an obligation seems not to be a fact that we can create or bring into existence; we can create an obligation only by creating or bringing into existence something else. The only way to avoid the paradox is to show that the act of promising creates something other than an obligation, which nonetheless binds us to perform the action in question. After (...) considering and rejecting various options such as the promisee's expectation and the promisor's resolve, Prichard locates the bindingness of a promise in a prior general promise, which allows the noises we make when promising to generate an obligation to perform the promised action. (shrink)

This article presents a response to Richard Rorty's paper "Is Philosophy Relevant to Business Ethics?" The author questions Rorty's views on the depreciation of the role of philosophy in applied ethics, and outlines four reasons why philosophy retains its relevance. The author addresses the role of moral reasoning in the development of the moral imagination. The author also concludes that humans have the means necessary to make moral progress and are capable of moral reasoning, and need only to develop a (...) strong moral imagination. (shrink)

This groundbreaking volume casts light on the long shadow of naturalistic monism in modern thought and culture. When monism's philosophical proposition - the unity of all matter and thought in a single, universal substance - fused with scientific empiricism and Darwinism in the mid-nineteenth century, it led to the formation of a powerful worldview articulated in the work of figures such as Ernst Haeckel. The compelling essays collected here, written by leading international scholars, investigate the articulation of monism in science, (...) philosophy, and religion and its impact on a range of social movements, from socialism and early feminism to imperialism and eugenics. The result is a broad and comprehensive chronological, disciplinary, and geographic map of a century of monism, as well as a bellwether for innovative new directions in the interdisciplinary study of science, religion, philosophy, and culture. (shrink)

Bu ümmetin alimleri, Peygamber’in sünnetine özellikle fitnelerin zuhurundan sonra ziyadesiyle önem göstermişlerdir. Böylece nebevî sünneti muhafaza etmek, derlemek ve isnadlarını incelemek için uzman kimseler ortaya çıkmıştır. Bunlardan bir İmam vardır ki onun şöhreti pek duyulmamıştır ancak hadiste büyük bir şânı vardır. O; Hafız Muhaddis Vezir Ebû Fadl Cafer b. el-Fadl b. el-Hasan b. el-Furat’tır. İbn Hinzâbe künyesiyle tanınmıştır ve h. 308 yılında doğup 391’de vefat etmiştir. Biz de onu tanıtmaya, nesebini, doğumunu, yaşamını zikretmeye ve İhşidiler Devleti’nde yaptığı vezirlik dönemi hakkında (...) bilgiler vermeye daha sonra hadis ilmindeki ilmi şahsiyetine, bu konudaki önemli musannefatına ve alimlerin kendisi hakkında yaptığı övgülere değinmeye çalıştık. İbn Hinzâbe, hadisi talep etmede ve alimlerin ilim meclislerine katılmadaki hırsıyla şöhret bulmuştur. Muhaddis ve hafız olana kadar sürekli ehl-i hadisin meclislerine katılırdı. Nitekim devrinin alimleri ve başkaları bu hususta ona şahitlik etmiştir. Uzak ülkelerden seçkin kimseler ondan ders almak ve ilminden yararlanmak için ona uğrarlardı. Ebu'l-Fadl İbn Hinzabe, Irak ve Mısır'daki hadis âlimlerinden dersler almıştır. Aynı şekilde İmam Dârekutnî gibi zamanının büyük âlimleri de ondan ders almışlar. Vezir İbn Hinzabe Allah'ın onu, ilmi ve âlimleri sevmesiyle ödüllendirmesine ilaveten ibadet ve takva sahibi olduğuyla da nitelenir. Gece namazına olan düşkünlüğü ve çokça sadaka vermesi de bu kabildendir Daha sonra kendisinin cerh ve ta'dil ilmine ilgisi açıklamak suretiyle onun suretiyle onun bu ilme yönelik çabalarını vurğulamayaolan ilgisin gayret ettim. Vezir Ebu'l-Fadl İbn Hinzabe bazı raviler hakkında değerlendirmelerde bulunmuştur ki bu, onun rical ilmi hakkındaki bilgisinin olduğunu gösterir. Bu, ancak Allah'ın bol ilim ve keskin hafıza verdiği kimselerin araştırabileceği hassas ve üstün bir ilimdir. Onun bu konudaki değerlendirmeleri genellikle cerh ve ta'dil eleştirilerini yapanlarla uyumlu olmuştur. O, İmam Darukutni’nin cerh ve ta’dildeki bazı sözlerinden nakilde bulunurdu. Bazen de diğer bazı âlimlerin sözlerinden alıntı yapardı. Görüşüyle uyumlu olduğunu gösteren sözlerde yorum yapmazdı. Büyük imamlar, râvinin cerh sebebini öğrenmek için İbn Hinzâbe'nin kitabına başvurmuşlardır ki bu, onun yeteneğini ve kitaplarının âlimler arasındaki yerini göstermektedir. Akabinde kullandığı cerh lafızlarını işlemeye çalıştık ki bu konuda ekseriyetle kullandığı kelime “zayıf” lafzıdır. Cerh'de İbn Hinzâbe'nin sözlerini nakledenler arasında, zamanında hadiste müminlerin emiri olan Hafız İbn Hacer de vardır. Bu, Vezir İbn Hinzabe'nin konumunu ve rical ilmindeki bilgisini gösterir. Sonrasında, diğer münekkit alimlerin sözleriyle kıyaslayarak tadil lafızlarına değindik. Taʿdîlde kullandığı lafızlar; sika, şeyhun salih, sadûk, muğrakun fi’l-kitâbe ve daha başka lafızlardır. Vezir Ebu'l-Fadl İbn Hinzabe, bazı ricalin şeyhlerinin isimleri gibi küçük meselelerde olumsuz yorumlara maruz kalmıştır. Bazı görüşleri de büyük imamlar tarafından tercih edilmiştir. (shrink)

Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında burada tartışma konusu yapılan hadisler haberî sıfatları konu alan ve müşkil nitelikte olan rivayetlerden oluşmaktadır. Bu rivayetleri genelde Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının tecsîm ve teşbîh içerdiği iddiasıyla münker kabul ettikleri görülmektedir. Ehl-i re’y özellikleri taşımakla birlikte ilahî sıfatlar konusunda Mu’tezilî bir anlayışa sahip olduklarından tenzih anlayışları gereği sıfatları reddetmektedirler. Yaratılmışlara ait niteliklerin yaratıcıya nisbet edilmesini tenzîh anlayışlarına aykırı gördüklerinden bu tür müşkil rivayetleri ya kendi anlayışları doğrultusunda te’vîl ya da reddettikleri gözlenmektedir. Sert bir (...) ehl-i hadîs âlimi olan Osman ed-Dârimî ise, ayet ve hadislerde bildirilen ilahî sıfatlara iman edilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Bu anlayışı sebebiyle bu rivayetlerde bildirilen haberî sıfatlara da te’vîl etmeksizin lafzî anlamıyla yaklaşmakta; kendi görüşü doğrultusunda Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının yaptığı te’vîlleri reddetmekte, bu te’vîllerin ta’tîle yol açacağını ileri sürmektedir. Bu rivayetlerin lafzî (literal) anlamları doğrultusunda anlaşılması gerektiğini savunmaktadır. Bu hadisler üzerinde yapılan tartışmalar, temel hadis eserlerinin yazıldığı dönemde Ehl-i re’y ve Ehl-i hadîs ekollerine mensup âlimlerin hadislere yaklaşımlarını göstermesi bakımından önem arzetmektedir. Burada vermiş olduğumuz hadisler üzerindeki tartışmalar bu iki ekolün uluhiyet anlayışını, haberî sıfatlara yaklaşımlarını ortaya koyduğu gibi bunların genel anlamda hadis perspektifi hakkında bizlere bilgi vermektedir.ÖzetBu araştırma, temel hadis kitaplarının yazıldığı dönemde, yani III./IX asırda, haberî sıfatlar ihtiva eden bazı hadisler üzerinde yapılan tartışmaları ele almaktadır. Tartışma Osman ed-Dârimî (ö. 280/894) ile Bişr el-Merîsî’nin (ö. 218/833) taraftarları arasında geçmektedir. Hadisler üzerinde Ehl-i hadîs ile Ehl-i re’y mensubu âlimler arasında gerçekleşen bu tartışmalar bir yönüyle hadislerin anlaşılması ve yorumlanmasını ilgilendirmektedir. Tartışmanın, burada ele alınan hadislerin nasıl anlaşılması gerektiği; lafızların kelime anlamı mı (literal) yoksa bu lafızların ötesindeki muhtemel mecazî anlamları dikkate alınarak mı anlaşılması gerektiği noktasında odaklandığı söylenebilir. İnceleme konusu yapılan hadisleri tartışan tarafları kısaca tanıtmak yerinde olacaktır. Sözünü ettiğimiz rivayetlerle ilgili tartışmalar Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında geçmektedir. Ehl-i hadîs’in önemli simalarından biri olan Osman ed-Dârimî, hadislerle ilgili bu tartışmaları içeren ayrı bir eser yazmıştır. Bu eser, Allah’ın sıfatları ve bazı hadis meseleleri konusunda Bişr el-Merîsî ve onun iki talebesinin görüşlerine reddiye olarak yazılmıştır. Bişr el-Merîsî, Ebû Yusuf’tan (ö. 182/798) fıkıh tahsil etmiş, önemli bir kelâmcı olarak tanınmıştır. O, kelâmla ilgili konularda aralarında İmâm Şâfiî’nin (ö. 204/820) de bulunduğu pek çok âlimle ilmî tartışmalar yapmış bir ehl-i re’y âlimdir. Halife Me’mûn’un (ö. 218/833) danışma meclisinde bulunmuş, Kur’ân’ın yaratılmışlığı (Halku’l-Kur’ân) görüşünün benimsenmesinde önemli payı olmuştur. Osman ed-Dârimî ise, Yahyâ b. Ma’în (ö. 233/848), Ali b. Medînî (ö. 234/848-49), İshâk b. Râhûye (ö. 238/853) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 241/855) gibi döneminin otoritelerinden hadis öğrenmiş bir ehl-i hadîs âlimidir. Hadis tahsili için önemli bütün şehirleri dolaşarak hadis öğrenmiş ve rivayette bulunmuştur.Haberi sıfatları ispat ve bunlarla ilgili rivayetlerin teviline karşı çıkan anlayış ile, bu rivayetlerin tenzih anlayışına uygun biçimde tevilini savunan kesimler ilk dönemden itibaren eserler telif etmişlerdir. Osman ed-Dârimî’ye göre, ehl-i hadîs’in eleştiri edebiyatının ortaya çıkmasında, Mu’tezile’nin ilahî sıfatları reddetmesi etkili olmuş ve pek çok müellif bu yönde eserler yazmışlardır. Ebû Hüreyre’den nakledilen bir rivayetle ilgili olarak muârız, bu rivayetin Allah için bildiğimiz göz ve kulak organlarından oluştuğu izlenimi verildiğini söyler. Osman ed-Dârimî, bu hadisin göz ve kulak organlarını değil görme ve işitmeyi ispat ettiğini söyler. Hiçbir konuda Allah’ın benzerinin bulunmadığını belirtir. Dolayısıyla Allah’ın organlardan oluştuğu iddiasını ehl-i hadîs’e nisbet etmek iftiradır. Ebû Dâvûd, bu hadis ile Allah için görme ve işitme sıfatlarının ispat edildiğini ve Cehmiyye’nin ilahî sıfatları inkar görüşüne reddiye olduğunu belirtir. Ebû Hüreyre’in Hz. Peygamber’e nispet ederek naklettiği: "İman Yemenlidir, hikmet Yemenlidir! Ben Rabbi’nizin nefesini Yemen tarafından hissediyorum!" rivayetini de muârız münker kabul etmiştir. Çünkü Bişr el-Merîsî ve ashâbına göre nefes ancak karın boşluğu olanlardan çıkar, Allah ise bundan münezzehtir. Osman ed-Dârimî’ye göre, muârız yanlış anlamıştır. Burada kastedilen, Yemen tarafından esen ve insanı rahatlatan rüzgardır. Bu rivayet bağlamında bakıldığında, Bişr el-Merîsî taraftarlarının rivayeti literal değerlendirdiğini, Osman ed-Dârimî’nin ise rivayeti yorumladığını görmekteyiz. İbnü’s-Selcî, "Siz, Allah’a ondan çıkandan (Kur’ân’dan) daha faziletli bir şeyle yaklaşamazsınız!" rivayeti hakkında, Müşebbihe’nin bunu, karın boşluğu olan, kendisinden kelâm çıkan şeklinde anladıklarını belirtir. Allah boşluğu olmayan anlamında "samed" olduğundan bu anlayış geçersizdir. Bu hadisle, Kur’ân’ın Allah’tan değil O’nun katından çıkması kastedilmiştir. Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin asıl maksadı Allah’ın kelâm sıfatını inkâr etmektir. Kur’ân’ın O’ndan çıktığında bir şüphe yoktur, bunu sadece kelâm sıfatını kabul etmeyenler inkâr etmektedir. İbn Abbâs’a atfedilen; "Rükn (Hacerülesved) yeryüzünde Allah’ın sağ elidir, halk ile onunla musafaha eder" rivayetinde geçen "yemînullah" (Allah’ın sağ eli) sözünün anlamı, İbnü’s-Selcî’ye göre bildiğimiz sağ el değil, Allah’ın nimeti ve ikrâmıdır. Hacerülesved ile elin kastedilmediğini kabul eden Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin maksadı, geçersiz te’villerle Allah hakkında ayet ve hadislerde belirtilen iki eli inkar etmektir. İbn Abbâs’ın Hz. Peygamber’den naklettiği başka bir rivayeti İbnü’s-Selcî’nin eserine alıp nakletmesini eleştiren Osman ed-Dârimî, bu tür zayıf rivayetlerin yayılmaması gerektiğini söyler. Buna ilave olarak İbnü’s-Selcî’nin yaptığı yorumun da çirkin olduğunu belirtir ve eleştirir. Çünkü sözü edilen rivayette Allah, yeşil bir takım elbise giymiş kıvırcık saçlı bir genç olarak tasvir edilmektedir. Böyle bir rivayet Hz. Peygamber’den gelen sahih rivayetlerle çeliştiği için de güvenilmez bir rivayettir. Rivayetle ilgili bu değerlendirmeyi yapan Osman ed-Dârimî, rivayet hakkında muârızın yaptığı yorumları da reddeder. Muârıza göre, "Rabbimin yanına girdim" sözü, "Adn cennetinde Rabbimin huzuruna girdim" demektir. Osman ed-Dârimî’ye göre bu gibi müşkil (problemli) hadisler re’y ile tefsir edilmemeli, rivayet edilip bırakılmalıdır. Hz. Peygamber’e dayandırılan ve Allah’ın kendisine geldiğinden bahisle cevabını bilemediği bazı sorulan sorduğundan, sonra Rabbinin elini sırtına koymasıyla parmaklarının serinliğini hissettiğinden ve her şeyi öğrendiğinden bahseden rivayetle ilgili olarak muarız şu değerlendirmede bulunur: Allah Resûlü’ne gelen Rabbi değil güzel suretli bir melekti, o melek Allah tarafından yönledrilmekteydi ve elini koyan da o melekti. Osman ed-Dârimî, muârızın bu yorumunu reddeder. Bu yorum aynı zamanda diğer sahih hadislere de aykırıdır. Osman ed-Dârimî, sözkonusu rivayet hakkında muârızın yorumunu reddettikten sonra zikrettiği sahih rivayetlere dayanarak buna güvenilemiyeceğini ifade etmiştir. İlahî sıfatlar hakkında konuşmak en zor konular arasında görüldüğünden, selef âlimleri bu konuda susmayı tercih etmişlerdir. Ancak sonraki nesiller bu konuda farklı yollar tutmuşlardır. İlahi sıfatları anlama konusundaki temel yaklaşımları tefvîz, teşbîh ve te’vîl şeklinde üç ana başlıkta toplamak mümkündür. Tefvîz, selef alimlerinin benimsediği yol olup, Allah’ın zâtı ve sıfatlarının mahiyetine ilişkin bilgiyi ilâhî ilme havale etmek demektir. Teşbîh, Allah’ı yaratılmışlara veya yaratılmışları Allah’a benzetmek anlamına gelir. Te’vil, Allah’ın yaratılmışlara benzediği izlenimini veren ayet ve hadisleri dil bilimi ve aklî bilgilerle yorumlamaktır. Sıfatları inkar edenlere Muattıla denilmiş, sıfatları ispat edenler Sıfâtiyye diye anılmıştır. Ehl-i re’y’e göre Allah’a atfedilen ve sözlük anlamı bakımından teşbîh ve tecsîm izlenimi veren sıfatları uygun biçimde te’vil etmek gerekir. İlâhî sıfatlarda Mu’tezile tenzihi öne çıkarmış, Eş’ariyye ve Mâtürîdiyye ise tenzihe uygun te’vili benimsemiştir. Müşebbihe, Vehhâbî-Selefî anlayış da ilahî sıfatlardaki lafızları zahiri anlamlarıyla almışlardır. Hadis ilminde en önemli temel eserlerin telif edildiği II./VIII. ve III./IX. asırda yaşamış olan âlimler arasında cereyan eden inceleme konusu yaptığımız tartışma, ilk döneme ait olması bakımından önemlidir. Bunun yanında tartışma, âyet ve hadislerden oluşan naslara yaklaşımda, iki temel yaklaşımı göstermesi bakımından da önemli bilgiler ihtiva etmektedir. Bu iki temel yaklaşımdan biri ehl-i re’y ekolünü, diğeri ise Ehl-i hadîs anlayışını temsil etmektedir. Osman ed-Dârimî genel olarak rivayetin lafzına bağlı kalmayı savunmakta, Bişr el-Merîsî ve ashâbı ise münker olduğu gerekçesiyle rivayeti eleştirmekte ya da te’vil etmektedir. Nadir de olsa Osman ed-Dârimî’nin rivayeti ret ya da te’vil ettiği, Bişr el-Merîsî ve ashâbının ise rivayeti savunduğu yerler de görülebilmektedir. Müteşâbih (problemli) rivayetler hakkında Bişr el-Merîsî’nin yaptığı te’viller sonraki âlimler üzerinde etkili olmuştur. Onun te’villeri, Cübbâî (ö. 303/916), Kādî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Ebü’l-Hüseyin el-Basrî (ö. 436/1044) gibi Mu’tezilî âlimlerin yanı sıra, İbn Fûrek, Gazâlî (ö.505/1111), İbn Akîl (ö. 513/1119), Fahreddîn er-Râzî (ö. 606/1210) gibi sünnî âlimler tarafından da iktibâs edilmiştir. Rivayete dayalı olan hadis ilminde hakikatin ortaya konulabilmesi, "rivayet" ve "re’y" seçeneklerinden birini tercih etmekle değil; bunların her ikisini de yerinde ve dengeli olarak kullanılmasına bağlı olduğunu hatırda tutmak gerekir. Hakikatin ortaya çıkarılmasında rivayet re’ye, re’y de rivayete muhtaçtır. Rivayet ve re’y birbirinin rakibi değil tamamlayıcı unsurları olarak görmek gerekir. (shrink)

Many people are worried about the harmful effects of climate change but nevertheless enjoy some activities that contribute to the emission of greenhouse gas (driving, flying, eating meat, etc.), the main cause of climate change. How should such people make choices between engaging in and refraining from enjoyable greenhouse-gas-emitting activities? In this chapter, we look at the answer provided by decision theory. Some scholars think that the right answer is given by interactive decision theory, or game theory; and moreover think (...) that since private climate decisions are instances of the prisoner’s dilemma, one rationally should engage in these activities provided that one enjoys them. Others think that the right answer is given by expected utility theory, the best-known version of individual decision theory under risk and uncertainty. In this chapter, we review these different answers, with a special focus on the latter answer and the debate it has generated. (shrink)

Both Carnap and Quine made significant contributions to the philosophy of mathematics despite their diversedviews. Carnap endorsed the dichotomy between analytic and synthetic knowledge and classified certainmathematical questions as internal questions appealing to logic and convention. On the contrary, Quine wasopposed to the analytic-synthetic distinction and promoted a holistic view of scientific inquiry. The purpose of thispaper is to argue that in light of the recent advancement of experimental mathematics such as Monte Carlosimulations, limiting mathematical inquiry to the domain of (...) logic is unjustified. Robustness studies implemented inMonte Carlo Studies demonstrate that mathematics is on par with other experimental-based sciences. (shrink)

This is the first sustained, whole-Bible treatment on the theme of meeting God face to face. Starting with Genesis and ending with Revelation, the author systematically covers the major events in salvation history, all of which reveal the beauty of encountering God's grace in abundance.

The article examines philosophical conceptions of responsibility found in the contributions of Martin Buber, Hans Jonas and Emmanuel Levinas. It argues that, despite the significant differences of these contributions, they all share important goals, significant structural features, and corresponding challenges. All three thinkers try to overcome the solipsistic limitations of Edmund Husserl’s phenomenology as well as the egocentrism of Heidegger’s concept of "solicitude" or "self-care." All three try to overcome the Kantian subject-object dichotomy. All three understand responsibility as a bipolar (...) relation only. In consequence, all of them face similar challenges resulting from new forms of dichotomies and the exclusion of “thirdness” that are the result of their conceptual decisions. (shrink)